ΠΡΩΙΝΗ ΠΕΡΙΠΟΛΟΣ

.....Μέσα σ' αυτόν τον Κόσμο, οι ελάχιστοι ζωντανοί δεν μπορούν πια να έχουν εμπιστοσύνη σε κανένα. Στην ταινία κυριαρχεί ένας αόρατος τρόμος, μια οσμή θανάτου, που εγκλωβίζει τους ήρωες. Πιο πάνω από τη δύναμη του έρωτα, υπάρχει η δύναμη της επιβίωσης. Σε έναν τέτοιο κόσμο, ένας έρωτας πόσο μπορεί να ευδοκιμήσει; Ο έρωτας όσο δυνατός κι' αν είναι σαν αίσθηση δεν μπορεί να εκδηλωθεί. Οταν κυριαρχεί ο τρόμος που προκαλούν οι κοινωνικές συνθήκες, ο έρωτας είναι καταδικασμένος. Παραμένει "πλατωνικός". Και δεν είναι τυχαίο, ότι η γυναίκα θα φιλήσει τον άντρα στο φινάλε, μόνο αφού αυτός έχει ξεψυχήσει στα χέρια της. Είναι η μόνη στιγμή που δεν φοβάται... Είναι λάθος να αντιμετωπίζεται το φίλμ σαν ταινία δράσης και η απουσία της ως εκ τούτου να ξενίζει. Είναι ολοφάνερο ότι ο σκηνοθέτης δεν είχε πρόθεση για κάτι τέτοιο, οπότε οι ευκολίες της κριτικής περί "αδύναμου σεναρίου" είναι παιδαριώδεις σαν επιχείρημα. Το φίλμ είναι λογικό να λειτουργεί "ευθύγραμμα" όπως ένα ποιήμα που επαναλαμβάνει το μότο του. Καταβυθίζει το θεατή σε ένα κόσμο κλειστοφοβικό. Οποιαδήποτε δράση θα έκανε τον ¨εχθρό" στο φίλμ ορατό. Ομως η πρόθεση του σκηνοθέτη είναι να μείνει αόρατος. Οι αντιρρήσεις σε αυτή την άποψη, θυμίζουν την εμμονή κάποιων ανθρώπων να μην κατανοούν την ποίηση, αν αυτή δεν δηλώνει τα πάντα ξεκάθαρα. Αλλά μια ποιήση με δράση, εξωτερική, δεν είναι ποιήση. Στην ποίηση (όπως και στον κινηματογράφο του Νικολαίδη) η δράση είναι εσωτερική.. Υποβόσκει. Τα τοπία είναι εσωτερικά, οι ήρωες και οι πράξεις τους ακαθόριστες, ώστε να μεγιστοποιούν το συναίσθημα της ανησυχίας στο θεατή. Ο Νικολαίδης δημιουργεί μια ταινία εκτός κλισέ, τόσο για τα ελληνικά, όσο και τα διεθνή δεδομένα. "Γράφει" τους στίχους του με πλάνα, καθώς εφαρμόζει την ποιητική αφαίρεση - και αυθαιρεσία - στην κινηματογραφική γραφή. Και μόνο σαν πείραμα, κάτι τέτοιο, είναι άξιο θαυμασμού. Πόσο μάλλον όταν σε μεγάλο βαθμό επιτυγχάνει. Στα υπέρ της ταινίας η υποβλητική φωτογραφία του Ντίνου Κατσουρίδη, η πολύ καλή 'χαμηλότονη" μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου, και οι αδρές ερμηνείες του Τάκη Σπυριδάκη και της Μισέλ Βάλευ. Αφήσαμε για το τέλος τις εκπληκτικές σκηνογραφικές συνθέσεις της ΜΛ Βαρθολομαίου, που ουσιαστικά, έκαναν "υλοποιήσιμη" αυτήν την εφιαλτική σπαρακτική ταινία.

 EΛEYΘEPOΣ TYΠOΣ - ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΥΠΡΑΙΟΣ