Τα φαινόμενα συνήθως απατούν, οι άνθρωποι ξεγελιούνται εύκολα, ίσως κιόλας
να το ’χουν ανάγκη, είναι τόσο δύσκολη η ζωή-έτσι κι εμένα με κορόιδευαν, όταν
τους διηγούμουν τις πολεμικές μου περιπέτειες, για τον απλούστατο λόγο κι ευτελή
λόγο ότι από παιδί ήμουνα καρφωμένος σε μια αναπηρική καρέκλα, «μα που
πολέμησες;» έκαναν ειρωνικά- ώσπου ένα βράδυ χτύπησαν την πόρτα, άνοιξαν, ήταν
ένας γέρος με μακριά βιβλική γενειάδα, «ήμουν σταθμάρχης στο Κίεβο, πριν από
χρόνια είπε- σας έφερα το αμπέχονο που
είχατε ξεχάσει», κοίταξα τους άλλους θριαμβευτικά, όλοι είχαν μείνει άφωνοι,
έσκυψα τότε και φίλησα το χέρι του γέρου που είχε διασχίσει τόσο χρόνο και
τόσες χαμένες δόξες, για να ’ρθει να μας θυμίσει ότι υπάρχουμε ακόμα...
Από τη συλλογή « Ο τυφλός με τον λύχνο», (1983)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου