Loreak-Λουλούδια

Η υποβολή της Ισπανίας για ξενόγλωσσο Όσκαρ 2016, γυρισμένη  εξ ολοκλήρου στη βασκική γλώσσα, μπορεί να μην κατάφερε να μπει στη μικρή λίστα των 9, που οδηγούσε στην πεντάδα, αλλά είναι μια πετυχημένα υπαινικτική ταινία χαρακτήρων που διαθέτει κισλοφσκικές,  δημιουργικά αφομοιωμένες, επιρροές. Η ιστορία του σκηνοθετικού/σεναριακού διδύμου Jon Garano – Jose Mari Goenaga, δημιουργών της ταινίας “Loreak”, που στα ελληνικά σημαίνει Λουλούδια, χρησιμοποιεί τα λουλούδια σαν σεναριακό εύρημα πολλαπλών νοηματοδοτήσεων.

Στην αρχή τα λουλούδια αποτελούν ένα άλυτο μυστήριο: η Άνε (Nagore Aranburu), μια 45άρα μηχανικός, σε  πρόωρη εμμηνόπαυση ζει μια αδιάφορη συζυγική και επαγγελματική ρουτίνα. Ξαφνικά όμως αρχίζει να λαμβάνει κάθε εβδομάδα μια ανθοδέσμη από άγνωστο αποστολέα, κάτι που προοδευτικά αναστατώνει θετικά την μίζερη καθημερινότητά της. Η Άνε θα ανακαλύψει όμως τον αποστολέα, ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ, όταν αυτός σταματήσει να της στέλνει λουλούδια λόγω ενός τραγικού δυστυχήματος. Ο Μπενιάτ, (Josean Bengoetxea),  ένας συνάδελφός της που χειρίζεται τον τεράστιο γερανό στο εργοτάξιο, είναι ο κρυφός θαυμαστής της: την παρακολουθεί από ψηλά, έχει φυλάξει ένα μενταγιόν που εκείνη έχασε και φανερώνεται ότι έψαχνε να εκδηλώσει, με την αποστολή των λουλουδιών, με ντελικάτη ανωνυμία τον «απαγορευμένο» έρωτά του. Γιατί ήταν κι αυτός παντρεμένος, παγιδευμένος σε μια διαρκή οικογενειακή κόντρα ανάμεσα στη γυναίκα του, της Lourdes (Itziar Ituno)  και την αδιάκριτη, στριμμένη μητέρα του, Tereza (Itziar Aizpuru).

Μετά το μοιραίο ατύχημα η ταινία βρίσκει το κέντρο βάρους της και αναπτύσσει υποδειγματικά, λόγω του υπαινικτικού, χωρίς μελοδραματισμούς, σεναρίου της, το βασικό θέμα της: Πόσο «ζει» ένας νεκρός στην μνήμη των οικείων του μετά το θάνατο του; Πότε εξασθενίζουν και σβήνουν οι χειρονομίες για τη διατήρηση της μνήμης του; Πόσο άβολο μπορεί να είναι να βρεθείς με τη σκόνη (καύση νεκρού) του άντρα σου τρία χρόνια μετά το θάνατο του; Τα κισλοφσικά παιχνίδια της τύχης και η διαχείρισή τους από τους ήρωες της ταινίας νοηματοδοτούν με ενάργεια το βασικό της θέμα και σκιαγραφούν δευτερογενείς παρενέργειες: τις απρόβλεπτες διαδρομές της επιθυμίας, τη διαχείριση της απώλειας, την ανείπωτη θλίψη της μοναξιάς.   Ξεχωριστής μνείας αξίζει ότι οι τρεις πρωταγωνιστικοί γυναικείοι ρόλοι του έργου είναι πολύ καλά δομημένοι με τις τρεις ηθοποιούς να πετυχαίνουν τόσο ώριμες όσο και συγκροτημένες ερμηνείες. Η ταινία εξακολουθεί να παίζεται αποκλειστικά στον κινηματογράφο  «Νιρβάνα», αλλά μάλλον διανύει την τελευταία εβδομάδα προβολής της.