AS YEARS GO BY

The Astro-Zombies

Gaza Freedom March

Στο Βαλς με τον Μπασίρ του ισραηλινού Αρί Φόλμαν, που είχε βγει στους κινηματογράφους πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, ένας άντρας, ο οποίος ήταν σκηνοθέτης, συνομιλώντας με έναν φίλο, του εκμυστηρεύεται, πως κάθε βράδυ στο όνειρο του, τον κυνηγούν 26 σκυλιά. Το όνειρο του, λίγο συνειδητά λίγο ασυνείδητα, γνωρίζει πως συνδέεται με τους συγκεκριμένους μήνες θητείας του στον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου, στις αρχές του 1980. Μόνο που ο σκηνοθέτης, δε θυμάται τίποτα από τον πόλεμο στον οποίο συμμετείχε και έτσι αρχίζει ένα αγωνιώδες ταξίδι αυτογνωσίας και ξεκαθαρίσματος προσωπικών λογαριασμών κατά τη διάρκεια της ταινίας. Αναλόγως πολλοί από εμάς αμυδρά θυμόμαστε τον περσινό πόλεμο στη Γάζα, που ξεκίνησε σχεδόν τέτοιες μέρες και μαύρισε τον ερχομό του 2009. Ο πόλεμος όμως δεν έληξε όταν σταμάτησαν οι εχθροπραξίες. Ο εποικισμός της Δυτικής Όχθης συνεχίστηκε, ενώ συνολικά ο διωγμός των Παλαιστινίων από την ιστορική Παλαιστίνη, προχωρά σταθερά από το 1948 με μικρά ή μεγάλα βήματα, και ο καθένας, πέρα από τους άμεσα εμπλεκόμενους, ζει τη ζωή του. Για αυτό έχει τη σημασία του ότι σήμερα, 28 Δεκεμβρίου 2009, ξεκινά από το Κάιρο η διεθνής αποστολή αλληλεγγύης στη Γάζα, Gaza Freedom March, με συμμετοχή 1300 διεθνών ακτιβιστών από 42 χώρες, συμπεριλαμβανομένων και 32 από την Ελλάδα, με κεντρικό σύνθημα «Λύστε την Πολιορκία της Γάζας - Σταματήστε τη Γενοκτονία - Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Δεν πρέπει να είμαστε σκεπτικιστές και να θεωρούμε τέτοιες πρωτοβουλίες επαναστατική γυμναστική ή ξέπλυμα προσωπικών ενοχών γιατί, πέρα από το όποιο πρακτικό τους αποτέλεσμα, επιτελούν πάνω από όλα ένα έργο μνήμης. Άλλωστε η γνωστή ρήση του Μίλαν Κούντερα στις μέρες μας είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Ο αγώνας ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

Vampires

Οι αμερικάνικες τράπεζες έχουν ανακαλύψει πρόσφατα έναν καινούργιο θησαυρό...που δεν είναι άλλος από τους ανέργους. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Το Ποντίκι» της 23ης Δεκεμβρίου 2009, « ...Το τραπεζικό κόλπο με στόχο τους ανέργους στήνεται ως εξής: Με την ανεργία στα ύψη στην Αμερική-ξεπερνά πλέον το 10%-, οι τράπεζες απευθύνονται στις αμερικάνικες πολιτείες (π.χ Καλιφόρνια) και προτείνουν μια σύμβαση που ορίζει να στέλνουν οι πολιτείες στις τράπεζες τα εβδομαδιαία επιδόματα ανεργίας και σε αντάλλαγμα θα χορηγούν στους άνεργους πιστωτικές κάρτες VISA ή Mastercard. Οι πολιτείες εξοικονομούν αρκετά χρήματα από το κόστος εκτύπωσης και αποστολής των επιδομάτων ανεργίας-για παράδειγμα η Βόρεια Καρολίνα εξοικονόμησε φέτος 10 εκατομμύρια δολάρια, αλλά οι τράπεζες με τον τρόπο αυτό κερδίζουν πολύ περισσότερα. Πως; Από τα επιτόκια των επιδομάτων που καταθέτουν οι πολιτείες στις τράπεζες για το χρονικό διάστημα μέχρι αυτά να περάσουν στους λογαριασμούς των ανέργων. Αλλά και από τις αναλήψεις που κάνουν οι άνεργοι μέσω των πιστωτικών καρτών, καθώς υποχρεώνονται να καταβάλλουν ένα ποσοστό 2-3% για κάθε συναλλαγή. Η Κεντρική Τράπεζα του Μιζούρι, για παράδειγμα, κέρδισε από την αρχή του χρόνου 6,3 εκατομμύρια δολάρια μόνο απο τις συναλλαγές των πιστωτικών καρτών των ανέργων. Ήδη τριάντα αμερικάνικες πολιτείες έχουν υπογράψει τέτοιες συμφωνίες με τους συνήθεις υπόπτους – τη Citi την Wells Fargo, την JP Morgan και την Chase Bank of America- και μερικές μικρότερες τράπεζες. Οι τράπεζες δίνουν τη δυνατότητα στους ανέργους να κάνουν δωρεάν ορισμένες αναλήψεις με τις κάρτες τους, αλλά για τις υπόλοιπες παίρνουν προμήθεια που φτάνει ως το 3%... Αν η τράπεζα που προσφέρει την πιστωτική κάρτα δεν έχει ΑΤΜ σε μια γειτονιά ή σε μια μικρή πόλη...οι άνεργοι κάτοχοι κάρτας πρέπει να χρησιμοποιήσουν ΑΤΜ άλλης τράπεζας και η προμήθεια που καταβάλλουν είναι διπλή. Αλλά και για να μάθουν πόσα χρήματα έχουν στο λογαριασμό τους, οι άνεργοι καταβάλλουν επίσης προμήθεια στις τράπεζες. Στη Νεβάδα καταβάλλουν μισό δολλάριο και στο Μίσιγκαν ένα! Αν, τέλος, κάνουν το λάθος και χάσουν τη κάρτα τους; Πληρώνουν στις τράπεζες από πέντε ως 8 δολάρια πρόστιμο».

No money no honey

Σήμερα πήγα το αυτοκίνητο μου (αγορασμένο το 2007, 1.200 cc),για το ενδιάμεσο service του,που γίνεται κάθε 10 χιλιάδες χιλιόμετρα ή 6 μήνες, στο εξουσιοδοτημένο συνεργείο της αντιπροσωπείας. Είχα μαζί μου γύρω στα 200 ευρώ γνωρίζοντας ότι το κόστος του συγκεκριμένου service -στην πράξη απλή αλλαγή λαδιών- δεν ξεπερνά τα 100 ευρώ. Τελικά πέρα από τα τυπικά ήταν αναγκαίο να αλλαχθούν και τα τακάκια. Δεν δυσανασχέτησα γιατί ήδη το αυτοκίνητο την προηγούμενη εβδομάδα έκανε κατά διαστήματα ένα περίεργο θόρυβο όταν πατούσα το φρένο. Ο τελικός λογαριασμός για αλλαγή λαδιών και για τα τακάκια έφτασε σε ένα ποσό κοντά στα 400 ευρώ!! Δεν δυσανασχέτησα γιατί γνωρίζω πως η συγκεκριμένη αντιπροσωπεία σε γδύνει. Δεν γνωρίζω βέβαια πόσο περισσότερο σε γδύνει σε σχέση με τις άλλες, αλλά έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Είμαι σε αναζήτηση ενός συνεργείου εξειδικευμένου σε αυτοκίνητα της μάρκας μου. Με πρόσχημα την εγγύηση δεν συμφέρει να πληρώνω για επτά χρόνια κερατιάτικα. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Επειδή δεν είχα το συνολικό ποσό που μου ζητήθηκε, ρώτησα αν θα μπορούσα να πάω με το αυτοκίνητο μου, που ήταν ήδη έτοιμο, στην πιο κοντινή μου τράπεζα για τα περαιτέρω και να επιστρέψω σε μισή ώρα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο υπεύθυνος μου είπε, ότι δεν μπορούσε να μου παραδώσει το αυτοκίνητο, παρά μόνο αν με συνόδευε στην τράπεζα υπάλληλος του συνεργείου!!! Πέρα από μια δυσφορία δεν τράβηξα το θέμα γιατί στην προκειμένη περίπτωση συγκυριακά με εξυπηρετούσε να διαπιστώσω με κάποιον από το συνεργείο, αν ο θόρυβος στο αυτοκίνητο την προηγούμενη εβδομάδα, οφειλόταν πράγματι στα φθαρμένα τακάκια. Ωστόσο κατά βάθος πραγματικά με εκνεύρισε το έλλειμμα εμπιστοσύνης που μπορεί να υπάρξει σε μια απλή συναλλαγή. Πραγματικά με εκνεύρισε η χυδαία σκέψη του υπεύθυνου: «Καλύτερα να μην τον εμπιστευτώ, γιατί άμα γίνει καμιά στραβή που να τρέχω τώρα για 400 ευρώ». Αν τραβούσα την κατάσταση θα μου χάλαγε ολόκληρη η ημέρα. Σκέφτηκα διαφορετικά και χάρηκα που έμμεσα, με χιούμορ, ώθησα τον υπάλληλο να μου κάνει το σωφέρ. Έτσι, για πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα στην τράπεζα με σωφέρ, τράβηξα λεφτά, τους πλήρωσα, με «ευχαρίστησαν» και τους είπα «άντε γεια».

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ IV

* Είναι πλούσιος. Όλη η περιουσία του βρίσκεται στο κεφάλι του.
* Επιτέλους αναφώνησε. Μετά πέθανε.

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΙΙΙ

* Ξέρει τις λύσεις. Ή έχει πολλά προβλήματα ή του φορτώνουν οι άλλοι πολλά προβλήματα.

* Ποιος είπε πως στις πορνοταινίες δεν δακρύζουν παρά είναι όλη την ώρα στο πάρε δώσε την ψωλή...Ποιος είπε ότι στο τέλος τα πρόσωπα είναι χυμένα και δεν είναι δακρυσμένα...Σίγουρα με τα πιο παχύρρευστα δάκρυα που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.

ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟ

Στον Ουρανό σήμερα την πρώτη μέρα του παρόντος σωτήριου έτους, ο υπογεγραμμένος Θεός, κάτοικος σύμπαντος, οδός ορατών και αοράτων, με ταυτότητα θεϊκή, με το παρόν διορίζω τον Υιό μου τον μονογενή, Θεϊκό Δικηγόρο κάτοικο ομοίως, με ταυτότητα δική του, ως πληρεξούσιό μου και αντίκλητο με την ειδική εντολή να υποβάλλει στο Υπουργείο Ανάπτυξης Γ.Γ.Εμπορίου (Δ/ΝΣΗ Εμπορικής και Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας) σύμφωνα με τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου «περί σημάτων», δηλώσεις για κατάθεση σημάτων Αγίου Πνεύματος.

Επομένως να συντάσσει, υπογράφει και υποβάλλει όλα τα έγγραφα, αιτήσεις και δηλώσεις για την καταχώρηση των πιο πάνω σημάτων. Να ανανεώνει, να μεταβιβάζει, να παραιτείται εν ανάγκη από τα πιο πάνω σήματα και να παρίσταται στη Διοικητική Επιτροπή Σημάτων.

                                                                   ο υπογεγραμμένος
                                                                            ΘΕΟΣ


                                                                                                                         

Bιβλία

Αν όλα τα βιβλία που έχεις στα ράφια της βιβλιοθήκης σου,
άρχιζαν να εξωτερικεύουν το περιεχόμενο τους,
τότε ένας πύργος της βαβέλ θα χτιζόταν
με διαφορετικές λαλιές, κοσμοθεωρίες, ματιές στον κόσμο
ένα έναρθρο χάος
με αγαπημένα μοτίβα, επιμελώς στοιβαγμένα σε πρόχειρα ράφια,
που μια φωνή δεν θα είχαν,
αλλά θα κόαζαν σαν άναρθρα βατράχια
τις ετερόκλητες κοσμοθεωρίες τους στη λίμνη σου.
Τις μέρες όμως που κολυμπάς στη θάλασσα
και η ευτυχία σου είναι απλωτές σε ουρανό του Νοεμβρίου
πως γίνεται και τα βιβλία σου γίνονται κύματα
που σε παρασέρνουν ολοένα και μακρύτερα,
όλο και πιο κοντά στο στόχο σου.

Άνδρες με τέσσερα πόδια και δύο μύτες

Έχουν γραφεί τόσα πολλά για την ταινία του Woody Allen-Whatever Works, που η αναπαραγωγή τους θα ήταν κουραστική. Καταφεύγω για αυτό σε μερικές ελλειπτικές παρατηρήσεις:

• Ακόμα κι αν σιχαίνεσαι τον Woody Allen, η ταινία όχι μόνο δε θα σου κάτσει στο στομάχι, αλλά θα σκάσεις πολλές φορές χαμόγελο.

• Ακόμα κι αν σιχαίνεσαι τον Woody Allen, του βγάζεις το καπέλο που παραμένει δημιουργικός και καταφέρνει να γυρίζει τουλάχιστον μια ταινία το χρόνο, συχνά με αξιοζήλευτα αποτελέσματα.

• Κάποιες στιγμές οι καταστάσεις αλλά κυρίως το εκβιαστικό happy-end θυμίζουν ταινίες της δεκαετίας του 1960 της Φίνος Φιλμ.

• Ο Larry David, ο οποίος ενσαρκώνει το γεροπαραλυμένο που σέρνει την ευφυΐα του σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και σέρνεται από κάποιο κουσούρι που του άφησε…μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός ως alter ego του Woody Allen.

• Η ταινία παραπέμπει στην 70΄ς χρυσή εποχή των κωμωδιών του Woody Allen, μόνο που ο νευρωτικός έχει αντικατασταθεί από τον μισάνθρωπο.

Αυτό το κάτι

Σήμερα ένας φίλος μου έστειλε με e-mail μια φωτογραφία, που απομόνωσε από ένα video που τράβηξε στο κέντρο της Αθήνας. Συμφωνήσαμε και οι δύο ότι η φωτογραφία έχει κάτι. Ξανακοιτώντας την προσπάθησα να καταλάβω γιατί με ελκύει. Καταρχήν έχει μια δυαδικότητα που βοηθά να συγκρατηθεί η προσοχή μας πάνω της. Φαίνονται κάποιοι διαδηλωτές που είναι γυρισμένοι πλάτη στα ματ που είναι παρατεταγμένα απέναντι τους. Αυτό όμως από μόνο του δεν αρκεί. Είναι εξαιρετικά κοινότυπη μια φωτογραφία που βασίζεται σε μια τέτοια δυαδικότητα. Ωστόσο το βλέμμα μου κατευθύνεται στον μαυροσκούφη επικεφαλή των ματ. Αυτό που με κεντρίζει είναι το πώς έχει τοποθετήσει το χέρι του πίσω από την πλάτη του. Μπορεί να είναι μια τυχαία κίνηση ή ένα συνθηματικό για τους άντρες του, αλλά ανεξάρτητα από το τι σημαίνει η κίνηση του, μου ασκεί μια δυνατή δυσεξήγητη έλξη. Αλλά και πάλι η συγκεκριμένη παρατήρηση δεν αρκεί για να εξηγήσει τη συνολική έλξη της φωτογραφίας πάνω μου. Δε θα πρόσεχα τη φωτογραφία μόνο για αυτό. Προσέχω πράγματι τη φωτογραφία γιατί ο σκύλος είναι όλα τα λεφτά. Προσέχω ότι ο σκύλος έχει την καλύτερη θέση και τον περισσότερο χώρο. Κάθεται αμέριμνος και γαλήνιος ανάμεσα στους διαδηλωτές και τα ματ.

Ανορθογραφίες

To 1992 o Abel Ferrara μας προσέφερε ένα film to Bad Lieutenant, με πρωταγωνιστή τον Harvey Keitel που προϊόντος του χρόνου απέκτησε τη φήμη του cult. Την ίδια χρονιά ο Keitel συμμετείχε και στο εμβληματικό πια Reservoir Dogs του Tarantino και καθιερώθηκε πλήρως ως ηθοποιός. Η ταινία του Ferrara βασιζόταν έντονα στην ερμηνεία του Keitel που κατάφερνε πειστικά, χωρίς να γίνεται σε κανένα σημείο καρικατούρα, να σχηματίσει το πορτραίτο ενός διεφθαρμένου αστυνομικού με εμμονές τον τζόγο, τα ναρκωτικά και το σεξ. Στην ταινία αναλάμβανε να εξιχνιάσει μια υπόθεση βιασμού καλόγριας και έτσι ανορθόδοξα έψαχνε να βρει το θεό του και όταν τον βρίσκει τον στολίζει με καταιγιστικά μπινελίκια. Δέκα επτά χρόνια αργότερα έρχεται ο Werner Herzog, 70΄ς σκηνοθέτης του Αγκίρε η μάστιγα του θεού και του Nosferatu να κάνει ένα ιδιότυπο remake σε ταινία άλλου σκηνοθέτη. Έχει έρθει βέβαια πρώτα στην Αμερική όπου σκηνοθετεί το 2006 το Rescue Dawn(Η αυγή της απόδρασης) με τον σκληροτράχηλο και ικανό Christian Bale, όπου χρησιμοποιεί ως όχημα μια ταινία δράσης για να χαθεί με το συνεργείο του σε μια ζούγκλα όπως στο magnum opus του, Αγκίρε η μάστιγα του θεού. Η δική του ταινία έχει ξεχειλώσει τον τίτλο σε Bad Lieutenant Port of Call New Orleans για να δώσει στίγμα ότι η δράση ξεκινά με τις πλημμύρες του τυφώνα Catrina, όχι μόνο για δραματουργικούς λόγους αλλά και για να καταστεί πιο φτηνή η συνολική παραγωγή. Ηθοποιός-όχημα της ταινίας του Herzog είναι ο Nicolas Gage, που τα τελευταία χρόνια τον παρακολουθώ ολοένα και σπανιότερα αλλά μου έχει δώσει την εντύπωση πώς ανεξάρτητα από τις ταινίες που συμμετέχει είναι αυτόχρημα κωμικός άμα τη εμφανίσει του. Οι ρόλοι του έχουν καταντήσει καρικατούρες, ενός προσώπου που μετά τις πλαστικές που έχει κάνει είναι ανεπαρκές να αποδώσει δραματουργικές λεπτομέρειες ενός ρόλου. Στην ταινία τον ακομπανιάρει η Eva Mendes που σε όλη τη διάρκειά της, σου δίνει την εντύπωση, πως θεωρεί το film ως μια ευκαιρία για κάτι σπουδαίο και πράγματι ερμηνεύει φιλότιμα τη φίλη του διεφθαρμένου, μπερδεμένου μπάτσου, που σε μια ριψοκίνδυνη προσπάθεια να σώσει έναν κρατούμενο την ώρα των πλημμυρών του τυφώνα Catrina, τραυματίζεται στη μέση…κερδίζει προαγωγή, του συστήνουν τα σχετικά παυσίπονα, αλλά αυτός αρχίζει να βάζει χέρι σε όλη τη ναρκοπαραγωγή της περιοχής του. Όλα τα παίρνει σωρηδόν, και κόκα και ηρωίνη και κρακ, αλλά και κανένα τσιγαριλίκι όταν ανακρίνει μικροκακοποιούς και όλα τα μαχαιρώνει. Σε αυτή την κατάσταση προσπαθεί να ξεδιαλύνει μια υπόθεση ξεκαθαρίσματος λογαριασμών για εμπόριο ναρκωτικών, που είχε ως συνέπεια το ξεκλήρισμα μιας πενταμελούς οικογενείας παράνομων μεταναστών από την Αφρική. Το σχετικό σενάριο μπορεί να φάνηκε στον Herzog σχετικά βαρετό και έτσι του δίνει και καταλαβαίνει. Ξεκινά να δίνει έμφαση στα ιγκουάνα και τους κροκοδείλους, σε πλάνα που και καλά απηχούν το εσωτερικό μπέρδεμα- δες μαστούρωμα- του Nicolas Gage. Ένα υπόγειο χιούμορ αρχίζει να διαπερνά τις σκηνές, κι αν έχεις πιεί δυο-τρία ουίσκι αρχίζεις να περνάς καλά παρά τις σεναριακές μπαλαφάρες. Μάλιστα η top σκηνή είναι όταν σε προσωπικές στιγμές του Nicolas Gage με την Eva Mendes, ο πρώτος ανακαλύπτει ένα κουταλάκι στην παιδική αποθήκη του πατρικού του σπιτιού και η αγαπημένη του λέει ότι… είναι όμορφος σαν κι αυτό το κουτάλι. Παρά το συνεχές κατρακύλισμα και την παλίρροια του Gage η ταινία είναι αρκούντως διασκεδαστική, αλλά πέρα αυτού ουδέν νεώτερον από το ανατολικό μέτωπο της Τέχνης. Εκτός κι αν μπορεί να χαρεί ο θεατής που ο γέρο-Herzog βγάζει λεφτά κάνοντας πλάκα με τα λεφτά-έστω και με τις σχετικές περικοπές-του Hollywood.

NO LOGO

Το διάβασμα των κυριακάτικων εφημερίδων είναι για μένα μια μικρή ιεροτελεστία. Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν παίρνω τις εφημερίδες είναι να πετάξω βιαστικά τα διαφημιστικά έντυπα, σαρώνοντας τα πριν με μια γρήγορη ματιά. Τουλάχιστον για μένα τα διαφημιστικά ένθετα, είναι παντελώς αναποτελεσματικά. Πιθανώς για τους διαφημιζόμενους να είναι πιο οικονομικά από μια καταχώρηση στο σώμα της εφημερίδας. Πάντως κάποιες καταχωρήσεις μέσα στην ίδια την εφημερίδα μπορεί και να τις προσέξω. Ίσως να πρόσεχα και να κρατούσα ένα απλό χαρτόνι με κάποιο απλό σχέδιο ή σχήμα χωρίς logo. Όταν εμφανιζόταν η πλήρης διαφήμιση σε επόμενο φύλλο ή σε άλλο μέσο και θα την πρόσεχα και θα εξακολουθούσα να κρατώ το χαρτόνι, αν ήταν ένα καλόγουστο, καλοσχεδιασμένο τίποτα. Βέβαια οι περισσότεροι έχουμε αναπτύξει ισχυρά αντισώματα στην διαφήμιση. Ακόμα και αν κάτι τραβήξει την προσοχή μας αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα θα αγοράσουμε και το προϊόν. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρωταρχική προσπάθεια των διαφημιστών είναι να αποικήσουν το ασυνείδητο μας με αλλεπάλληλα αποτελεσματικά μηνύματα έτσι ώστε όταν αγοράσουμε το προϊόν να είμαστε πεπεισμένοι ότι καλύπτουμε μια ζωτική ανάγκη μας, είτε αυτό ισχύει είτε όχι. Ωστόσο όλα αυτά μπορεί να είναι αυτάρεσκες παρατηρήσεις από τη στιγμή που οι περισσότεροι, ειδικότερα από τα κυριακάτικα φύλλα, ξεχωρίζουν βαριεστημένα τις προσφορές και πετάνε τις ίδιες τις εφημερίδες στα σκουπίδια.

audio novel

Ένα πιθανώς πολύ ενδιαφέρον πείραμα ενός φίλου.

Mainstream Trash- Bitch Slap

Έχουμε στο βάθος του μυαλού μας τους Charlie's Angels. Δεν ξεχνάμε ότι η ραχοκοκαλιά της ταινίας μας είναι το Death Proof του Quentin Tarantino. Προσθέτουμε τις κατάλληλες δόσεις από Russ Meyer και sexploitation films καθώς και μια εσάνς βρεγμένο μπλουζάκι και το μείγμα είναι έτοιμο. Τρεις τσούλες στην μεταφεμινιστική Αμερική, ή τρεις πράκτορες μεταμφιεσμένες σε θεογκόμενες, η Trixie, η Hel και η Camero, παγιδεύονται στην έρημο κοντά στην ανύπαρκτη κομητεία του Jackwood κυνηγώντας…διαμάντια και κυνηγημένες από τους κακούς της ταινίας. Συμμετέχει και…η βασίλισσα της ζούγκλας Xena, δηλαδή η Lucy Lawless. Η δράση είναι προσχηματική, τα flashbacks λιγότερο επεξηγηματικά και περισσότερο πικάντικα. Το μάτς τελειώνει 20 λεπτά πριν το τέλος, αλλά επακολουθεί παράταση όπου αρχίζουν τα πυροτεχνήματα και συνεχίζονται μέχρι το τέλος της ταινίας. Το φίλμ, όταν είναι χαμηλό το βαρομετρικό σου και κατά προτίμηση μεταμεσονύχτιες ώρες, μπορεί να αποδειχθεί αρκούντως διασκεδαστικό. Άλλωστε είχε προγραμματισθεί μεταμεσονύχτια προβολή της ταινίας στις Νύχτες Πρεμιέρας του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ που τελικά ακυρώθηκε λόγω προβλημάτων της αμερικάνικης εταιρείας παραγωγής. Το, χαμηλού επιπέδου, θέμα είναι ότι τα sexploitation films ή οι ταινίες του Russ Meyer δεν ήταν προσχεδιασμένα b-movies με κατασκευασμένη ανάγκη να γίνουν σώνει και καλά cult. Αυτό εξηγεί την αυθεντικότητα τους και, βοηθούντος και του Tarantino, ανασύρθηκαν από τη λήθη τα τελευταία χρόνια για να πασπαλίσουν με χρυσόσκονη το βαριεστημένο mainstream.

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

Ο Γιάννης βγήκε διστακτικά από την πόρτα της πολυκατοικίας στον κεντρικό δρόμο. Είχε μπει μόνος του στον ανελκυστήρα και βρήκε εύκολα το κουμπί του ισογείου. Η μαμά του θα έλειπε για δουλειές 2-3 ώρες και του είπε να κάτσει ήσυχα στο σπίτι. Αν ήθελε μάλιστα μπορούσε να δει τηλεόραση.

Ο Γιάννης ήταν 6 χρονών και πάντα έβγαινε στον κεντρικό δρόμο, που περνούσε μπροστά από το σπίτι τους μόνο με την συνοδεία της μαμάς του ή πιο σπάνια του μπαμπά του, όταν αυτός μπορούσε να τον πάει κάποια βόλτα. Με τον πατέρα του, συνήθως το Σάββατο ή την Κυριακή, πήγαιναν με τα πόδια σε μια πλατεία στο τέλος του κεντρικού δρόμου, όπου μπορούσε να δει τα δέντρα που δεν φαίνονταν από το σπίτι του. Η διαδρομή δεν ήταν μεγάλη αλλά περπατούσαν τουλάχιστον είκοσι λεπτά μέχρι να φτάσουν στην πλατεία.

Με την μητέρα του πήγαιναν με τα πόδια κάθε μέρα στο δημοτικό σχολείο, που η ίδιος είχε ξεκινήσει από φέτος, στην άλλη πλευρά του κεντρικού δρόμου. Το δημοτικό σχολείο ήταν μόνο πέντε λεπτά το σπίτι του αλλά δεν είχε, ούτε μέσα, ούτε έξω, κανένα δέντρο. Με την μητέρα του επίσης πήγαιναν με το αυτοκίνητο τρεις φορές την εβδομάδα στο κολυμβητήριο που ήταν πολλούς κεντρικούς δρόμους μακριά.

Στον κεντρικό δρόμο, εκείνο το απόγευμα που η μητέρα του και ο πατέρας του ήταν στις δουλείες τους, πηγαινοέρχονταν πολλά αυτοκίνητα, αλλά ο Γιάννης είχε μάθει να προσέχει και να περπατά μόνο πάνω στο στενό πεζοδρόμιο. Συνέχισε να περπατά χωρίς την παραμικρή ανησυχία, που δεν συνοδευόταν από τους γονείς του, προς την πλατεία που πήγαινε με τον πατέρα του.

Γρήγορα κατάλαβε ότι είχε απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι του αλλά δεν φοβόταν γιατί θυμόταν ότι για να φτάσει κανείς στην πλατεία θα έπρεπε να πηγαίνει όλο ευθεία. Έτσι σε μισή ώρα, γιατί περπατούσε πιο αργά από τις φορές που πήγαιναν μαζί με τον πατέρα του, έφτασε στην πλατεία.

Η πλατεία είχε δέντρα, δηλαδή μουριές, μια βρύση και χώμα που δεν είχε ο κεντρικός δρόμος και το σχολείο του. Δύο γέροι κάθονταν σε ένα από τα τρία παγκάκια της. Τα άλλα ήταν άδεια. Ο πατέρας του στην τελευταία βόλτα τους του είχε πει ότι σύντομα δεν θα υπήρχε παρά ελάχιστο χώμα στην πλατεία, μόνο γύρω –γύρω από τα δέντρα και ότι θα έβγαζαν τα παγκάκια γιατί το βράδυ κοιμόντουσαν άνθρωποι σε αυτά. Δεν κατάλαβε γιατί και η πλατεία, μετά τον κεντρικό δρόμο και το σχολείο του δεν θα έπρεπε να έχει χώμα. Πολύ περισσότερο δεν κατάλαβε που θα κοιμόντουσαν οι άνθρωποι, όταν θα έπαιρναν τα παγκάκια από την πλατεία. Οι δύο γέροι σηκώθηκαν από το παγκάκι και κατευθύνθηκαν στον κεντρικό δρόμο.

Ο Γιάννης θυμήθηκε ότι στην ακριανή μουριά υπήρχε μια μυρμηγκοφωλιά. Υπήρχε και τώρα, δεν την είχε πειράξει κανείς. Άρχισε να παίζει με τα μυρμήγκια. Έβαζε το χέρι του και τα σταματούσε, τους έπαιρνε αυτά που κουβαλούσαν, αλλά γρήγορα βαρέθηκε. Τα μυρμήγκια δεν του έδιναν και πολύ σημασία. Γρήγορα σκέφτηκε ένα παιχνίδι που θα τα έκανε να τον προσέξουν

Γέμισε ένα πλαστικό μπουκάλι που βρήκε πιο πέρα με νερό από τη βρύση της πλατείας και άρχισε να το χύνει στην φωλιά τους. Έβλεπε τα μυρμήγκια να κολυμπάνε απελπισμένα αλλά αυτός συνέχισε να ρίχνει νερό μέχρι που σχεδόν κατάστρεψε τη φωλιά τους. Έπειτα όμως από λίγο βαρέθηκε και αυτό το παιχνίδι. Άλλωστε η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι του προτού το καταλάβουν οι γονείς του. Πήρε το δρόμο του γυρισμού.

Περπάταγε πιο γρήγορα αυτή τη φορά και σε είκοσι λεπτά έφτασε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Δεν είχε λερωθεί πολύ από τα χώματα της πλατείας και έτσι όταν μπήκε στο διαμέρισμά τους έπλυνε στο μπάνιο εύκολα τα χέρια του και τα πόδια του. Όταν μετά από λίγη ώρα η μητέρα του μπήκε στο σπίτι αυτός έβλεπε τηλεόραση. Μόλις τον ρώτησε τι είχε δει τόση ώρα στην τηλεόραση αυτός της απάντησε πως έναν παίχτης στο τηλεπαιχνίδι είχε κερδίσει πολλά λεφτά. Το βράδυ στο κρεβάτι του σκέφτηκε ότι δεν θα έλεγε στους γονείς του για τη βόλτα του. Ήταν το δικό του μυστικό.

Βεβήλωσαν τον τάφο του Τάσσου Παπαδόπουλου και έκλεψαν το λείψανο

Αφού συνομίλησες με την ιστορία σε ενικό αριθμό ο διάλογος ενδέχεται να συνεχιστεί, ακόμα και μακάβρια, μετά θάνατον.

Σοφίες

Α.Ο. ΟΛΥΜΠΟΣ ΓΥΜΝΟΥ

Ο Μαραθώνας κάποτε (1.7.2007)

Με αφορμή το video του φίλου μου και ενώ βρέχει καταρρακτωδώς...

lemonostiftis

Εξαιρετικό video από τον φίλο μου lemonostiftis.Το πρωτότυπο κομμάτι είναι της αγαπημένης Kristin Hersh.

Torque

By kristin
This song was written under water.

On my last tour, our bus broke down and left us stranded in Idaho for a few days. When my band members and I finally arrived at a hotel, we were at first too dirty and disoriented to mind that we were either trapped in our rooms watching bad t.v. or trapped in the hotel lobby with sports fans and evangelist types. It got old fast, however and so did living on complimentary apples from the front desk.

I took refuge in the pool where it was quiet, swimming laps for days. Under the green, hyper-chlorinated water I began to time trip back to a winter night at Logan airport where I sat on a bench in the cold for hours, waiting to be rescued, as I was doing now. This is how songs work; they take your life stories and mix them up because, like old relatives and unconditional lovers, they really don’t care about getting it right, they just care.

http://www.kristinhersh.com/torque/

Restaurant

Blow up

Στην προ-ψηφιακή εποχή του 1966, η τεχνική του Αblow-upΑ επιτρέπει στον φωτογράφο να εξετάζει ακόμα και τις μικρότερες λεπτομέρειες μίας εικόνας. Απομονώνοντας τα κομμάτια που τον ενδιαφέρουν και μεγεθύνοντας τα, αναζητά κρυμμένα σφάλματα και αφανείς ατέλειες. Σταδιακά, όμως, η ποιότητα χαμηλώνει κι έτσι κάθε βήμα προς την λεπτομέρεια σημαίνει και την απομάκρυνση όχι μόνο από την συνολική πραγματικότητα άλλα και από την διαυγή όψη των στοιχείων της. Στο τέλος η φωτογραφία μετατρέπεται σε ένα αφηρημένο σύνολο στιγμάτων και κόκκων. Ο Antonioni επιλέγει για τίτλο αυτόν τον φωτογραφικό όρο της μεγέθυνσης, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ο ήρωάς του είναι επαγγελματίας φωτογράφος: το ΑBlow-upΑ γίνεται το πικρό του σχόλιο πάνω στην απάτη της εικόνας. Την μεταφυσική δύναμη της τέλειας εικόνας και την διαβρωτική βύθιση στον κόσμο του φαίνεσθαι. Την ευκολία μεταπήδησης στο ασυνάρτητο, από ανθρώπους ανίκανους να διαχειριστούν το προφανές.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ HTTP://WWW.CINEMANEWS.GR

Στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου νοσηλεύεται για προληπτικούς λόγους ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρήστος Κίττας μετά από χτύπημα που δέχθηκε στο κεφάλι από νεαρούς, οι οποίοι εισέβαλαν στα γραφεία της Πρυτανείας στα Προπύλαια.

NAFTEMPORIKI.GR Κυριακή, 6 Δεκεμβρίου 2009 22:03

Ας πάρουμε τα γνωστά περιστατικά, τα οποία παρακολουθήσαμε σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση: Μια ομάδα ροπαλοφόρων επιχειρεί να σπάσει τις πόρτες της Πρυτανείας και να μπει στο κτίριο. Αμέσως μετά πλακώνουν με τα ρόπαλα τον Πρύτανη, ο οποίος σώθηκε από θαύμα.

ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ Ανεφάρμοστος νόμος ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

...Ελάχιστη ή και καμία, σημασία έχει το τι συνέβη σε μένα προσωπικά. Έτσι κι αλλιώς εγώ έκανα τις επιλογές μου, σωστές ή λάθος, και πληρώνω γι΄αυτές. Από τη στιγμή που 18 ή και 20 χρονών παιδιά, τα οποία θα μπορούσαν να είναι μαθητές μου ή εγγόνια μου, βιαιοπραγούν και καταστρέφουν το ναό της ελεύθερης σκέψης, το ναό της Παιδείας, εγώ έχω στερέψει, έχω πεθάνει ψυχικά. Δεν έχει σημασία ο όποιος σωματικός μου τραυματισμός...

Δήλωση του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρ. Κίττα  Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009
© 2009 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

http://www.demotix.com/sites/default/files/imagecache/large_652x488_scaled/photos/196092.jpg

Κ.Β

Πριν από καιρό είχα παρακολουθήσει τον Κ.Β. των Στέρεο Νόβα στην εκπομπή της Εύης Κυριακοπούλου. Είχα ακούσει μόνο να μιλά αποσπασματικά στο ραδιόφωνο παλαιότερα, χωρίς παράλληλα να μπορώ να συνδυάσω στα λεγόμενα του τη φυσιογνωμία του και την ιδιαίτερη κινησιολογία του, όπως συνέβη στην εκπομπή της Κυριακοπούλου. Ίσως πάλι η ραδιοφωνική μου ανάμνηση να είναι ψευδής και να θυμάμαι τη φωνή του από τα τραγούδια κυρίως των Στέρεο Νόβα, που έχω ακούσει αναρίθμητες φορές. Σε εκείνη την εκπομπή επίσης, έδωσε ένα αχνό περίγραμμα του εαυτού του, παραμένοντας παράλληλα ερμητικά κλειστός, ίσως γιατί η έκθεση στην τηλεόραση για άτομα της ιδιοσυστασίας του είναι πάντα αρκούντως βίαιη και σε καμία περίπτωση γνήσια εξομολογητική. Έγινε πολλή κουβέντα για τη μουσική και κυρίως για τη μουσική του και τι σημαίνει για αυτόν- από πού έρχεται, που πάει- αν όμως μπορούσε ο ίδιος να παίξει εκείνη τη στιγμή ένα κομμάτι του, σίγουρα θα ακούγαμε αυτό που Είναι και πώς Έχειν εντός του τη μουσική και όχι σεμνές φλυαρίες. Μίλησε για αγάπη, πιστεύει στον Θεό. Είχε ασχοληθεί αρχικά με τα εικαστικά σπουδάζοντας σχετικώς στην Αυστραλία. Ήξερε κιθάρα, δεν είχε άκρες στα εικαστικά, είχε και δυο φίλους, έγιναν και οι Στέρεο Νόβα και διέγραψαν τη τροχιά τους. Είχε και έναν τρίτο φίλο, το Δημήτρη Παπαιωάννου και με το ΔΥΟ έγιναν περισσότερα. Θέλει να πετά τα περιττά, ασκείται στην απλότητα. Τα τραγούδια του όμως δεν θέλει να είναι τόσο απλά που να βρίσκουν το στόχο τους με την πρώτη ακρόαση. Αλλάζει συχνά το πρόσωπο του αφήνει μούσι, πειράζει τα μαλλιά, δεν θέλει να τον αναγνωρίζουν. Θα μπορούσε να γράψει εύκολα σουξέ και την ίδια στιγμή δεν μπορεί να γράψει ένα σημερινό λαϊκό τραγούδι. Από όλες τις κουβέντες του, κράτησα ότι αναγνώρισε ότι δεν έχει κανένα μεγάλο ταλέντο στη μουσική πολύ περισσότερο στα εικαστικά αλλά ότι έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται το τι γίνεται γύρω του. Μπορεί δηλαδή να εκβαθύνει σε πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα. Έτσι ενώ ο ίδιος αναγνώρισε τη δυσκολία να εκφρασθεί ορθά με την ομιλία του, έχει κερδίσει την ουσιαστική Έκφραση του με το άρρητο της Μουσικής και το διηνεκές της Ποίησης και τα όποια κενά της ομιλίας του εκλαμβάνονται ως ιδιαιτερότητα του καλλιτέχνη. Όλες οι κουβέντες του ήταν χωρίς εικόνες, ενώ σε όσα τραγούδια του υπάρχουν στίχοι, οι στίχοι είναι γεμάτοι από δυνατές εικόνες. Μόνο όταν περιέγραψε τη στιγμή που γράφει ήταν εικονοκλαστικός. Γράφει μόνο όταν σαν αεροπόρος βλέπει την προηγούμενη ψυχολογική του κατάσταση καταλαγιασμένη από ψηλά. Και βέβαια στο τέλος στη χαζή ερώτηση τι μουσική υπόκρουση θα ήθελε για τη μέχρι τώρα ζωή του απάντησε κοφτά, καμία.

http://www.youtube.com/watch?v=dgifjBHUEwc

COFFEE AND CIGARETTES

Πανοραμικά πλάνα σε μισογεμάτα φλιτζάνια καφέ και σε τασάκια με τσιγάρα. Χέρια προσθέτουν ζάχαρη σε κούπες καφέ ή και σε τσάι, ανακατεύουν με το κουταλάκι. Συνήθως τα σουβέρ ή τα τραπέζια είναι σαν σκακιέρες. Οι παίχτες στις περισσότερες ιστορίες είναι συνήθως δύο, οι τρίτοι, αν και όπου εμφανίζονται κερδίζουν τις εντυπώσεις (Bill Murray, Steve Buscemi), απλώς ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο. Ανάλογα με την ιστορία οι παίχτες είναι πιόνια, βασίλισσες, τρελοί ή πύργοι. Το ζήτημα είναι ότι κανείς δεν έχει διάθεση για ματ. Κάτι ξεκινούν να λένε, μια ανταπόκριση, μια σιωπή, δυο αμηχανίες, τέλος της ιστορίας.

Η ταινία του Τζιμ Τζάρμους που προβλήθηκε στην Ελλάδα το Νοέμβριο του 2004 αποτελείται από 11 ιστορίες νικοτίνης, καφεΐνης και από ό,τι χτίζεται από κουβέντες ανάμεσα. Είναι ασπρόμαυρη, ίσως γιατί το χρώμα θα έδινε περισσότερες πληροφορίες από όσες χρειάζονται σε τόσο μινιμαλιστικές ιστορίες όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Τζάρμους. Οι ασπρόμαυρες εικόνες πάντως είναι πανέμορφες και σε αυτό συντελούν οι τέσσερις διαφορετικοί διευθυντές φωτογραφίας (Tom DiCillo, Frederick Elmes, Ellen Kuras, Robby Muller) δίνοντας διαφορετικές αποχρώσεις ο καθένας στις ιστορίες.

Η πρώτη ιστορία είναι ξέπνοος πια απόηχος του «Down my the Law». Στο τέλος ο Roberto Begnini θα συμφωνήσει να πάει σε έναν οδοντίατρο. Αν δεν έχεις τίποτα, καλό είναι να σου προσφέρει κάποιος έστω και ένα ραντεβού με οδοντίατρο. Κι ας είναι πιθανόν τα δόντια σου να είναι μια χαρά. Έτσι κι αλλιώς το επεισόδιο έρχεται από το 1986 όταν ζητήθηκε από τον Τζιμ Τζάρμους ένα μικρό φιλμ για τις ανάγκες του Saturday Night Live και μαζί με τον Roberto Begnini έγραψε το “Strange to meet you”. Ακολούθησαν τα επονομαζόμενα «COFFEE AND CIGARETTES ΙΙ» το 1989 με τον Steve Buscemi να προσπαθεί να αποδείξει ότι ο Elvis Presley είχε δίδυμο κακό αδερφό, και το 1993 το «COFFEE AND CIGARETTES ΙΙΙ» με το οποίο κέρδισε Χρυσό Φοίνικα για μικρού μήκους ταινία στο Φεστιβάλ Καννών. Ο Iggi Pop μιλά με τον dr. Tom Waits περί ανέμων και υδάτων αλλά και οι δύο παρατηρούν πως το juke-box του μπαρ που πίνουν καφέ δεν έχει τραγούδια κανενός.

Από το 1986 ο Τζάρμους γύριζε ένα δυο σκετσάκια το χρόνο με ένα μικρό διάλειμμα το 1986-1989. Έτσι παρατηρούμε τον Jack και την Meg των White Stripes να συζητούν για την έμπρακτη απόδειξη της θεωρίας του Nicolas Tesla περί «ακουστικής συνήχησης» της Γης ενώ ο Bill Murray κερδίζει την παράσταση, πίνοντας κανάτες καφέ, στις κουβέντες περί εναλλακτικής ιατρικής και διατροφής με τον GZA και RZΑ των Wu-Tang-Clan, μουσικών που είχαν επενδύσει ηχητικά την προηγούμενη ταινία του Τζάρμους «Gost Dog», δημιουργώντας ένα αριστουργηματικό soundtrack.

Το θετικό είναι ότι τα πρόσφατα γυρισμένα επεισόδια είναι τα καλύτερα, πατάνε στο σήμερα, ο σκηνοθέτης δείχνει να κάνει βήματα μπροστά. Η ιστορία με την Cate Blanchett σε διπλό ρόλο της πετυχημένης δημοσιογράφου και της άσημης ξαδέρφης της είναι αποκαλυπτική. Οι στιχομυθίες των δύο προσώπων είναι άριστα δουλεμένες και αποτελεσματικές και το υπόγειο, σχεδόν σαρδόνιο, χιούμορ του σκετς μέχρι και την τελευταία στιγμή σε κάνει να το ξεχωρίζεις.

Σίγουρα αν κάποιος δεν έχει δει ταινίες από τη φιλμογραφία του Τζάρμους ίσως νοιώσει κάποια αμηχανία στην παρακολούθηση του έργου. Τα θέματα που κουβεντιάζουν οι ήρωες συχνά είναι private jokes του Τζάρμους. Ο δίδυμος αδερφός του Elvis ίσως πατάει στο ότι η μητέρα του Τζάρμους έχει δίδυμο αδερφό ενώ οι θεωρίες του Nicolas Tesla απηχούν και τις ιδέες που έχει αντλήσει από τον Tesla ο ίδιος ο Τζάρμους περί ισορροπίας κατανομής αγαθών πάνω στον πλανήτη.

Θα ήταν βαρύγδουπο να αποδώσουμε στην ταινία ερμηνείες σχετικά με ότι εκφράζει την αποξένωση στη σύγχρονη αμερικάνικη κοινωνία ή να την υποτιμήσουμε ως μια συρραφή ιστοριών που στέκει μακριά από αριστουργήματα του παρελθόντος. Ας αρκεστούμε πως πρόκειται για μια ταινία στιγμές-στιγμές απολαυστική, όσο απολαυστικό μπορεί να είναι ένα τσιγάρο ένας καφές και οι κουβέντες που κάνουμε με κάποιον ανάμεσα. Ας αρκεστούμε πως στην Αμερική υπάρχουν μέρη που μπορεί να καπνίσεις, έστω κι αν αυτά υπάρχουν μόνο στην ταινία του Τζάρμους. Υπό την τελευταία έννοια κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την ταινία και ως ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Η ΠΤΩΣΗ

Στις φαντασιώσεις που μας επισκέπτονται με πληθωριστικούς ρυθμούς από τον αμερικάνικο κινηματογράφο αυτό που πάντα διακυβεύεται άμεσα ή έμμεσα είναι το ζήτημα της ευτυχίας στα πλαίσια του ατομικού πεπρωμένου. Η προσήλωση στην επιδίωξη της ατομικής επιτυχίας είναι εγγενές στοιχείο της αμερικανικής κοινωνίας. Σε κάθε κινηματογραφική υπόθεση όμως από την ευρωπαϊκή ήπειρο, έστω και στις παρυφές της υπάρχουν τουλάχιστον ψήγματα κάτι ευρύτερου: Υπάρχει ο απόηχος κάτι συλλογικού. Η Αμερική είναι κυριολεκτικά λαός αυτοδημιούργητος, η Ευρώπη είναι λαοί που πίσω τους έχουν μακροχρόνια ιστορία, ερείπια και ανοικοδομήσεις, πτώσεις και ανόδους.

Η « ΠΤΩΣΗ» του γερμανού σκηνοθέτη Όλιβερ Χιρσμπίγκελ είναι μια ταινία που εστιάζει στα ερείπια του Βερολίνου και στις τελευταίες μέρες του Χίτλερ στο καταφύγιο του, ενώ τα ρωσικά στρατεύματα πλησιάζουν ολοένα και πιο κοντά. Ο Μπρούνο Γκάνζ που υποδύεται τον Χίτλερ είναι εξαιρετικός αφού αποδίδει σπουδαίες διακυμάνσεις παράνοιας, κρίσεις μεγαλείου- μια διεστραμμένη κλίμακα ψυχισμού του αρχηγού του εθνικοσοσιαλισμού σε όλες τις εκφάνσεις της. Έτσι πρέπει κάποιος να εκλάβει την πίστη του για την τελική νίκη και τα σχέδια επί χάρτου ενώ οι Ρώσοι έχουν φτάσει μισό χιλιόμετρο από το καταφύγιο και πολεμούν με σχεδόν παιδιά που αποτελούν τα υπολείμματα του γερμανικού στρατού. Οι περιφερειακοί χαρακτήρες είναι καλά δομημένοι και προσφέρουν σημαντικά στην αρτιότητα του τελικού συνόλου: ο Γκαίμπελς πιστός στον Χίτλερ μέχρι τέλους, μια παζολινική φιγούρα από τα 120 ήμερες στα Σόδομα. Η γραμματέας του Τράουντλ Γιούνκε έχει μια ομορφιά γλυκόπικρη. Είναι νέα, έχει χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν σε «αρεία » γερμανίδα, δεν ρώτησε όταν έπρεπε, δεν σκέφτηκε όταν μπορούσε. Συνοψίζει κατά κάποιο τρόπο έναν λαό που δέχτηκε να πεισθεί ότι ο ναζισμός είναι κάποιος χαμένος κρίκος στο DNA του. Ο χώρος που κυρίως διαδραματίζεται η ταινία είναι το καταφύγιο που είχαν συγκεντρωθεί ο Χίτλερ, ανώτεροι αξιωματικοί του και κάποια μέλη των οικογενειών τους. Ένας χώρος κλειστοφοβικός, κινηματογραφημένος με αποχρώσεις σκούρου πράσινου, τα έγκατα μιας ιδεολογίας σε αποσύνθεση. Οι εικόνες και η δράση από το πολιορκημένο Βερολίνο παρά την αντίστιξη του κόκκινου των εκρήξεων επιτείνουν την ένταση του κλειστοφοβικού. Μόνο στο τέλος όταν η γραμματέας του Χίτλερ μαζί με ένα μικρό πρώην γερμανό στρατιώτη διασπούν το πλήθος των ρώσων στρατιωτών και προχωρούν σε κάποια απροσδιόριστη εξοχή στα προάστια του Βερολίνου φωτίζει την οθόνη το γαλάζιο του ουρανού. Μετά την πτώση το φως.

Η διάρκεια της ταινίας είναι πολύ μεγάλη. Συστήνεται να την παρακολουθήσει κανείς ξεκούραστος γιατί τότε θα διαπιστώσει ότι τα συχνά επαναλαμβανόμενα στιγμιότυπα της δράσης ελαφρώς παραλλαγμένα επιτείνουν την αποσύνθεση. Ο χρόνος που επιμηκύνεται κάνει τη παραμονή στο καταφύγιο ή τη συνέχιση της πολιορκίας του Βερολίνου αποπνικτική.

Το σενάριο της ταινίας έχει βασισθεί σε δύο βιβλία: Το «Μέχρι το Τέλος», αναμνήσεις της Τράουντλ Γιούνκε γραμματέως του Χίτλερ το διάστημα 1942-1945 και στο«Η πτώση: Ο Χίτλερ και το τέλος του Γ΄ Ράιχ » του γερμανού ιστορικού Γιόακιμ Φέστ.

Η ταινία, ιδιαίτερα όταν προβλήθηκε στην Γερμανία, θεωρήθηκε από πολλούς ότι με το να δείχνει τον Χίτλερ σε ανθρώπινες στιγμές δηλαδή να φέρεται τρυφερά στο σκύλο του, στη γραμματέα του ή στα παιδιά του Γκαίμπελς, οδηγεί σε μια έμμεση αγιοποίηση του. Η άρθρωση όμως της παράνοιας πάνω σε ανθρώπινη κλίμακα σίγουρα δεν μπορεί, σε κανένα σημείο της ταινίας, να οδηγήσει κάποιον έστω και λίγο συγκροτημένο να θρέψει αισθήματα συμπάθειας για τον αρχηγό του εθνικοσοσιαλισμού.

Ωστόσο όσο κι αν η ταινία είναι κινηματογραφικά άρτια- προτάθηκε για Όσκαρ ξένης καλύτερης ταινίας- αν και λόγω του θέματος της είναι δύσκολο να κριθεί με αμειγώς κινηματογραφικά κριτήρια, όσο και αν ο Μπρούνο Γκάνζ είναι ο καλύτερος κινηματογραφικός Χίτλερ και αυτή η ταινία δεν μπορεί να εξηγήσει πως ο ναζισμός πέρασε στο DNA των Γερμανών ή τελικά ποιος ήταν ο Χίτλερ. Άλλωστε ίσως δεν θα πρέπει να έχουμε και τέτοια απαίτηση από μια ταινία όταν κορυφαίοι ιστορικοί ή βιογράφοι του Χίτλερ δεν τα κατάφεραν παρά τον καταιγισμό των θεωριών και των συμπερασμάτων και την εξαντλητική παράθεση στοιχείων. Ας αρκεστούμε πως μέσα από μια ταινία γίνονται νύξεις και ψηλαφούμε κάποια σημεία που μας βάζουν ενώπιον του συλλογικού παρελθόντος ενός λαού, του γερμανικού, που καθόρισε με την πτώση του ολόκληρο τον μεταπολεμικό κόσμο.

Μανώλης Αναγνωστάκης « Τα ποιήματα 1941-1971 »

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα π ε ρ ι μ έ ν ω.

Σαλαμάκι

Στην άκρη των πίσω διαδρόμων της πλατείας υπήρχαν παραπήγματα μεταναστών, ενώ μπροστά στην πλατεία ψευτοκυριλέ τραπεζάκια μιας καφετέριας, στην οποία ο φραππέ κοστολογείται σχεδόν τέσσερα ευρώ. Μερικά κουστούμια έκρυβαν τα κιλά τους στις σχετικά άβολες καρέκλες της καφετέριες. Όλοι φαινόντουσαν σημαντικοί αλλά οι χαρτοφύλακες των περισσότερων ήταν φτηνοί πλαστικοί ή από δερματίνη. Πέρασε ένας λαχειοπώλης. Πήραν λαχεία. Παράγγειλαν και άλλες μπύρες. Μπροστά από την πλατεία περνούσε η 666η πορεία φοιτητών για το αντίχριστο εκπαιδευτικό νομοσχέδιο της χριστιανικής κυβέρνησης της χώρας μας. Χλαπακιάζοντας σαλαμάκι τα κουστούμια με τους φτηνούς χαρτοφύλακες έκαναν καυστικά σχόλια για την ακαματοσύνη των προελαύνοντων φοιτητών. Στα αέρα έδιναν και έπαιρναν τραγούδια της μεταπολίτευσης Ακούστηκε και το μπάτσοι –γουρούνια -δολοφόνοι αλλά τουλάχιστον μπροστά από την πλατεία δολοφόνοι δεν είχαν εμφανιστεί τα γουρούνια ήταν στα πίσω παραπήγματα της πλατείας και οι μπάτσοι, όχι βέβαια όλοι, αλλά ένας, ίσως ο πιο καπάτσος, έπινε το φραππέ των σχεδόν τεσσάρων ευρών με τη γκόμενα του μαζί με τα κουστούμια.

Αντικείμενα

Όλα τα αντικείμενα έχουν το πρόσωπο τους
Κι όλα τα πρόσωπα το αντίτιμο τους.
Στην αγορά ο πελάτης
Είναι άρχοντας και δούλος
Μόνο που δεν χτίζει πυραμίδες
Ούτε βασιλεύει ως Φαραώ
Μόνο κανακεύει αντικείμενα
Και στο πρόσωπο του βλέπουν
Ένα αντικείμενο προς χρήση.

Ευκαιρία

Οι παράλληλες γραμμές μπορεί να κοιτιόνται
Επίμονα
Αλλά δεν συναντιόνται
Ποτέ.
Η αποτελεσματικότητα της τεθλασμένης.
Εκτίμηση βάσης λανθασμένης
Ή κάτι φυσικό σαν την διάθλαση φωτός
Αυτός που θα μου λύσει την απορία
Θα μου δώσει μια ευκαιρία.

Το θα είναι η αρχή του θανάτου

Μην ξεχνάς ότι το θα είναι η αρχή του θανάτου. Βγαίνω από το φωταγωγημένο καταφύγιο μου στον βρώμικο αέρα και τις ωμές επιθυμίες της πόλης... και τριγυρίζουν οι άνθρωποι σαν αδέσποτες σφαίρες που βρίσκουν την ηρεμία τους μόνο όταν πληγώσουν κάποιον.
Φαινομενικά ασύνδετες προτάσεις που βγαίνουν όμως από το στομάχι μου τώρα που το κεφάλι μου χώνευσε τις εικόνες και τους ήχους μιας ταινίας όχι σπουδαίας αλλά που χωρίς σπουδή με έβαλε στον ρυθμό της. Συχνά οι ταινίες είναι οι ακτινογραφίες μας. Βλέπουμε σε αυτές τα σημάδια από την αρρώστια που έρχεται ή έφυγε και νιώθουμε προσωρινά καθαροί, καλύτερα καθαρμένοι μέσα στον καρκίνο του χρόνου που μας κατατρώει. Και ο χρόνος είναι βασανιστικά ρευστός. Ρευστός σαν μέλι όταν δυο κορμιά καταφέρνουν να μιλήσουν τις συγχορδίες του έρωτα τους, ρευστός σαν το αίμα της πληγής όταν οι προθέσεις μας καταλήγουν ανεπίδοτα γράμματα.
Ναρκισευάμενες καλλιγραφίες που θα τις κρεμάσουμε σε περίοπτη θέση στους τοίχους του καταφυγίου μας. Πλαδαρές διαθέσεις προσπαθούν να καβλώσουν στην εξυπηρέτηση ενός ολοένα και πιο μηχανικού σκοπού, Οι όποιες παραλλαγές ξεθωριάζουν, χωνεύονται στον όγκο μιας απρόσωπης γαμησομηχανής που όλα τα χωνεύει. Υγρά, μισές κουβέντες, τέταρτα επιθυμιών, όγδοα χειρονομιών- κάτι σαν αρχή νεύματος- και δέκατα πυρετού. Υπάρχουν τόσα Ελντοράντο όσοι και άνθρωποι μόνο που δεν είναι καθόλου μυθικά, είναι πεζά και ωμά σαν τις επιθυμίες μας.


( Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 μετά από μια βόλτα στην πόλη )

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΙΙ

* Δεν είναι θέμα αλήθειας είναι θέμα φωτοσκίασης.

* Ο ζωντανός πάντα κερδίζει αυτόν που είχε δίκιο αλλά πέθανε.

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

* Διαστροφή, επιστροφή, καταστροφή, συναναστροφή. Τα πάντα εξαρτώνται από τις προθέσεις.
* Αυτός που υπερασπίζεται τις αξίες λέγεται άξιος. Αυτός που κάνει κάθε πιθανή υπόθεση λέγεται ανάξιος.

Το στοίχημα

Δύο φίλοι 38 ετών, που την «έβγαζαν δύσκολα», έβαλαν ένα στοίχημα στις 10 Σεπτεμβρίου 2008.Ο Αντώνης προέτρεψε τον Τάσο να γράψει ένα οποιοδήποτε κείμενο τουλάχιστον μιας σελίδας μέσα σε δέκα ημέρες. Αν ο Τάσος του το έστελνε μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου 2008, ο Αντώνης θα τον κέρναγε 10 μπύρες στην πλατεία Μαβίλη που συχνάζανε και μάλιστα, αν ο Τάσος κατάφερνε να το στείλει νωρίτερα από τη δέκατη ημέρα, θα κέρδιζε για κάθε ημέρα μια επιπλέον μπύρα.. Ο Τάσος δηλαδή αν έγραφε κάτι και το έστελνε την πρώτη μέρα θα κέρδιζε 20 μπύρες. Σε περίπτωση όμως που ο Τάσος ξεπερνούσε την προθεσμία των 10 ημερών, θα κέρναγε αυτός 10 μπύρες και μία επιπλέον για κάθε μέρα που θα καθυστερούσε. Η οικονομική διάσταση του στοιχήματος ήταν δηλαδή για τον Αντώνη (20μπύρες Χ 4 Ευρώ =80 Ευρώ) και για τον Τάσο (10μπύρες Χ 4 Ευρώ =40 Ευρώ+ ν.4).

Βέβαια ο Τάσος ήξερε πώς δεν υπήρχε οικονομική διάσταση του στοιχήματος γιατί και ποτέ να μην έστελνε στον Αντώνη κάποιο κείμενο ο τελευταίος ήταν τέτοιος φίλος του που ποτέ δεν θα απαιτούσε από αυτόν να του πληρώνει εσαεί τις μπύρες στην πλατεία Μαβίλη. Απλώς ο Αντώνης ήξερε ότι ο Τάσος κατά περιόδους υπαινισσόταν ή και έλεγε πώς θέλει να γίνει συγγραφέας χωρίς όμως, πλην κάποιων εφηβικών εξάρσεων, να γράφει οτιδήποτε. Επειδή η πίστη του Αντώνη στον φίλο του υπήρχε, αλλά ο Τάσος ήθελε να γίνει συγγραφέας χωρίς να γράφει τίποτα, περιμένοντας απλώς ενδόμυχα την κατάλληλη στιγμή, ο Αντώνης σκέφτηκε παρορμητικά με το στοίχημα να δώσει έμφαση στο ότι πάντα η κατάλληλη στιγμή, αν έχεις πραγματική ανάγκη να εκφραστείς, είναι τώρα.

Λίγα λεπτά αργότερα και ενώ ο Τάσος βρισκόταν ακόμα με τον Αντώνη είχε ήδη σκεφτεί τι θα έγραφε. Τον ταλαιπωρούσε βέβαια πώς θα το έγραφε. Συνήθως όμως δεν έγραφε γιατί, αν και τα πάντα μπορούσαν να γίνουν ιστορίες, πελαγοδρομούσε να ξεκινήσει από κάπου.

Μεσολάβησαν κάποιες ημέρες. Επειδή, όπως ο Αντώνης έτσι και ο Τάσος την «έβγαζε δύσκολα», είχε τρεξίματα, εκκρεμότητες, εύκολα μπορούσε να σταθεί σε αυτά και να μην αναπτύξει ποτέ στο χαρτί την ιδέα που του είχε έρθει στο κεφάλι. Πάντως τριβέλιζε στο μυαλό του η ανάπτυξη της. Θα ήταν μια ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου ή έπρεπε να συνδυαστεί με τα αδρόνια και τα λεπτόνια, στοιχειώδη σωματίδια, παρμένα από ένα μεγάλο επιστημονικό πείραμα φυσικής που γινόταν εκείνες τις ημέρες και στο οποίο είχε δοθεί μεγάλη έκταση από τα Μ.Μ.Ε. ;

Το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008, ο Τάσος αρκετά κουρασμένος έπεσε να κοιμηθεί στο σπίτι της κοπέλας του που έλειπε εκείνες τις ημέρες εκτός Αθηνών. Σε διπλανό σπίτι έμενε η γιαγιά της κοπέλας του με το σκυλί της. Ήταν πάντα διακριτική και δεν τους ενοχλούσε χωρίς λόγο. Εκείνο το βράδυ, βαθιά χαράματα, νόμισε ότι το σκυλί της πέθαινε και του χτύπησε το κουδούνι για να ζητήσει το σταθερό τηλέφωνο της κόρης της, της Ελένης, γιατί η τελευταία δεν απαντούσε στο κινητό της. Της το έδωσε, ρώτησε δύο πράγματα για το σκύλο και ξαναέπεσε να κοιμηθεί. Πέντε λεπτά αργότερα όμως σκέφτηκε πως η γιαγιά δεν ήρθε να ζητήσει το τηλέφωνο της κόρης της, απλώς ήθελε να μοιραστεί την αγωνία της με τον μοναδικό άνθρωπο που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή κοντά της. Ξανασηκώθηκε, και αφού είδε ότι το σπίτι της γιαγιάς είχε φως, χτύπησε την πόρτα. Χωρίς να γνωρίζει ιδιαίτερα από ζώα, κατάλαβε ότι ο σκύλος δεν είχε κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό γιατί ήταν ζωηρός στην συμπεριφορά του. Αφού μίλησαν λίγο καληνύχτισε τη γιαγιά και πήγε να κοιμηθεί αλλά δυσκολεύτηκε πολύ μέχρι να τον πάρει ο ύπνος.

Το πρωί, το πρώτο που σκέφτηκε, πριν φτιάξει καν καφέ, ήταν να γράψει επειγόντως την ιστορία που του είχε έρθει στο μυαλό όταν είχαν βρεθεί με τον Αντώνη. Πηγαίνοντας να φέρει μολύβι και χαρτί είδε από το παράθυρο τη γιαγιά με την Ελένη και τις χαιρέτησε. Η Ελένη είχε κλείσει ραντεβού στο κτηνίατρο σε μια ώρα. Τον πήρε τηλέφωνο και του ζήτησε να έρθει στο σπίτι για καφέ. Κάθισαν και άρχισαν να μιλάνε. Είπαν διάφορα, αλλά ο Τάσος στάθηκε σε μια ιστορία της Ελένης για το πώς άρχισε το τσιγάρο. Ενδόμυχα σκέφτηκε πώς αυτή ήταν πολύ καλύτερη ιστορία από αυτή που ήθελε να γράψει. Αφορούσε όμως άμεσα τη ζωή μιας άλλης. Ίσως ποτέ η Ελένη να μην ήθελε να χρησιμοποιήσει ο Τάσος την ιστορία της για να γράψει μια ιστορία, όσο και αν ο Τάσος κατάφερνε έντεχνα να αλλοιώσει κάποια πραγματικά περιστατικά.

Έτσι όταν έφυγε η Ελένη, ο Τάσος ξαναγύρισε στην αρχική ιδέα του. Άρχισε να γράφει την ιστορία που τριβέλιζε στο μυαλό του μέρες. Μέσα σε λίγες ώρες και με λιγότερα σβησίματα από όσα περίμενε, είχε τελειώσει. Στις 21 Σεπτεμβρίου 2008 την έστειλε στον Αντώνη.