No money no honey

Σήμερα πήγα το αυτοκίνητο μου (αγορασμένο το 2007, 1.200 cc),για το ενδιάμεσο service του,που γίνεται κάθε 10 χιλιάδες χιλιόμετρα ή 6 μήνες, στο εξουσιοδοτημένο συνεργείο της αντιπροσωπείας. Είχα μαζί μου γύρω στα 200 ευρώ γνωρίζοντας ότι το κόστος του συγκεκριμένου service -στην πράξη απλή αλλαγή λαδιών- δεν ξεπερνά τα 100 ευρώ. Τελικά πέρα από τα τυπικά ήταν αναγκαίο να αλλαχθούν και τα τακάκια. Δεν δυσανασχέτησα γιατί ήδη το αυτοκίνητο την προηγούμενη εβδομάδα έκανε κατά διαστήματα ένα περίεργο θόρυβο όταν πατούσα το φρένο. Ο τελικός λογαριασμός για αλλαγή λαδιών και για τα τακάκια έφτασε σε ένα ποσό κοντά στα 400 ευρώ!! Δεν δυσανασχέτησα γιατί γνωρίζω πως η συγκεκριμένη αντιπροσωπεία σε γδύνει. Δεν γνωρίζω βέβαια πόσο περισσότερο σε γδύνει σε σχέση με τις άλλες, αλλά έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Είμαι σε αναζήτηση ενός συνεργείου εξειδικευμένου σε αυτοκίνητα της μάρκας μου. Με πρόσχημα την εγγύηση δεν συμφέρει να πληρώνω για επτά χρόνια κερατιάτικα. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Επειδή δεν είχα το συνολικό ποσό που μου ζητήθηκε, ρώτησα αν θα μπορούσα να πάω με το αυτοκίνητο μου, που ήταν ήδη έτοιμο, στην πιο κοντινή μου τράπεζα για τα περαιτέρω και να επιστρέψω σε μισή ώρα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο υπεύθυνος μου είπε, ότι δεν μπορούσε να μου παραδώσει το αυτοκίνητο, παρά μόνο αν με συνόδευε στην τράπεζα υπάλληλος του συνεργείου!!! Πέρα από μια δυσφορία δεν τράβηξα το θέμα γιατί στην προκειμένη περίπτωση συγκυριακά με εξυπηρετούσε να διαπιστώσω με κάποιον από το συνεργείο, αν ο θόρυβος στο αυτοκίνητο την προηγούμενη εβδομάδα, οφειλόταν πράγματι στα φθαρμένα τακάκια. Ωστόσο κατά βάθος πραγματικά με εκνεύρισε το έλλειμμα εμπιστοσύνης που μπορεί να υπάρξει σε μια απλή συναλλαγή. Πραγματικά με εκνεύρισε η χυδαία σκέψη του υπεύθυνου: «Καλύτερα να μην τον εμπιστευτώ, γιατί άμα γίνει καμιά στραβή που να τρέχω τώρα για 400 ευρώ». Αν τραβούσα την κατάσταση θα μου χάλαγε ολόκληρη η ημέρα. Σκέφτηκα διαφορετικά και χάρηκα που έμμεσα, με χιούμορ, ώθησα τον υπάλληλο να μου κάνει το σωφέρ. Έτσι, για πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα στην τράπεζα με σωφέρ, τράβηξα λεφτά, τους πλήρωσα, με «ευχαρίστησαν» και τους είπα «άντε γεια».