Μην ξεχνάς ότι το θα είναι η αρχή του θανάτου. Βγαίνω από το φωταγωγημένο καταφύγιο μου στον βρώμικο αέρα και τις ωμές επιθυμίες της πόλης... και τριγυρίζουν οι άνθρωποι σαν αδέσποτες σφαίρες που βρίσκουν την ηρεμία τους μόνο όταν πληγώσουν κάποιον.
Φαινομενικά ασύνδετες προτάσεις που βγαίνουν όμως από το στομάχι μου τώρα που το κεφάλι μου χώνευσε τις εικόνες και τους ήχους μιας ταινίας όχι σπουδαίας αλλά που χωρίς σπουδή με έβαλε στον ρυθμό της. Συχνά οι ταινίες είναι οι ακτινογραφίες μας. Βλέπουμε σε αυτές τα σημάδια από την αρρώστια που έρχεται ή έφυγε και νιώθουμε προσωρινά καθαροί, καλύτερα καθαρμένοι μέσα στον καρκίνο του χρόνου που μας κατατρώει. Και ο χρόνος είναι βασανιστικά ρευστός. Ρευστός σαν μέλι όταν δυο κορμιά καταφέρνουν να μιλήσουν τις συγχορδίες του έρωτα τους, ρευστός σαν το αίμα της πληγής όταν οι προθέσεις μας καταλήγουν ανεπίδοτα γράμματα.
Ναρκισευάμενες καλλιγραφίες που θα τις κρεμάσουμε σε περίοπτη θέση στους τοίχους του καταφυγίου μας. Πλαδαρές διαθέσεις προσπαθούν να καβλώσουν στην εξυπηρέτηση ενός ολοένα και πιο μηχανικού σκοπού, Οι όποιες παραλλαγές ξεθωριάζουν, χωνεύονται στον όγκο μιας απρόσωπης γαμησομηχανής που όλα τα χωνεύει. Υγρά, μισές κουβέντες, τέταρτα επιθυμιών, όγδοα χειρονομιών- κάτι σαν αρχή νεύματος- και δέκατα πυρετού. Υπάρχουν τόσα Ελντοράντο όσοι και άνθρωποι μόνο που δεν είναι καθόλου μυθικά, είναι πεζά και ωμά σαν τις επιθυμίες μας.
( Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 μετά από μια βόλτα στην πόλη )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου