Ανορθογραφίες

To 1992 o Abel Ferrara μας προσέφερε ένα film to Bad Lieutenant, με πρωταγωνιστή τον Harvey Keitel που προϊόντος του χρόνου απέκτησε τη φήμη του cult. Την ίδια χρονιά ο Keitel συμμετείχε και στο εμβληματικό πια Reservoir Dogs του Tarantino και καθιερώθηκε πλήρως ως ηθοποιός. Η ταινία του Ferrara βασιζόταν έντονα στην ερμηνεία του Keitel που κατάφερνε πειστικά, χωρίς να γίνεται σε κανένα σημείο καρικατούρα, να σχηματίσει το πορτραίτο ενός διεφθαρμένου αστυνομικού με εμμονές τον τζόγο, τα ναρκωτικά και το σεξ. Στην ταινία αναλάμβανε να εξιχνιάσει μια υπόθεση βιασμού καλόγριας και έτσι ανορθόδοξα έψαχνε να βρει το θεό του και όταν τον βρίσκει τον στολίζει με καταιγιστικά μπινελίκια. Δέκα επτά χρόνια αργότερα έρχεται ο Werner Herzog, 70΄ς σκηνοθέτης του Αγκίρε η μάστιγα του θεού και του Nosferatu να κάνει ένα ιδιότυπο remake σε ταινία άλλου σκηνοθέτη. Έχει έρθει βέβαια πρώτα στην Αμερική όπου σκηνοθετεί το 2006 το Rescue Dawn(Η αυγή της απόδρασης) με τον σκληροτράχηλο και ικανό Christian Bale, όπου χρησιμοποιεί ως όχημα μια ταινία δράσης για να χαθεί με το συνεργείο του σε μια ζούγκλα όπως στο magnum opus του, Αγκίρε η μάστιγα του θεού. Η δική του ταινία έχει ξεχειλώσει τον τίτλο σε Bad Lieutenant Port of Call New Orleans για να δώσει στίγμα ότι η δράση ξεκινά με τις πλημμύρες του τυφώνα Catrina, όχι μόνο για δραματουργικούς λόγους αλλά και για να καταστεί πιο φτηνή η συνολική παραγωγή. Ηθοποιός-όχημα της ταινίας του Herzog είναι ο Nicolas Gage, που τα τελευταία χρόνια τον παρακολουθώ ολοένα και σπανιότερα αλλά μου έχει δώσει την εντύπωση πώς ανεξάρτητα από τις ταινίες που συμμετέχει είναι αυτόχρημα κωμικός άμα τη εμφανίσει του. Οι ρόλοι του έχουν καταντήσει καρικατούρες, ενός προσώπου που μετά τις πλαστικές που έχει κάνει είναι ανεπαρκές να αποδώσει δραματουργικές λεπτομέρειες ενός ρόλου. Στην ταινία τον ακομπανιάρει η Eva Mendes που σε όλη τη διάρκειά της, σου δίνει την εντύπωση, πως θεωρεί το film ως μια ευκαιρία για κάτι σπουδαίο και πράγματι ερμηνεύει φιλότιμα τη φίλη του διεφθαρμένου, μπερδεμένου μπάτσου, που σε μια ριψοκίνδυνη προσπάθεια να σώσει έναν κρατούμενο την ώρα των πλημμυρών του τυφώνα Catrina, τραυματίζεται στη μέση…κερδίζει προαγωγή, του συστήνουν τα σχετικά παυσίπονα, αλλά αυτός αρχίζει να βάζει χέρι σε όλη τη ναρκοπαραγωγή της περιοχής του. Όλα τα παίρνει σωρηδόν, και κόκα και ηρωίνη και κρακ, αλλά και κανένα τσιγαριλίκι όταν ανακρίνει μικροκακοποιούς και όλα τα μαχαιρώνει. Σε αυτή την κατάσταση προσπαθεί να ξεδιαλύνει μια υπόθεση ξεκαθαρίσματος λογαριασμών για εμπόριο ναρκωτικών, που είχε ως συνέπεια το ξεκλήρισμα μιας πενταμελούς οικογενείας παράνομων μεταναστών από την Αφρική. Το σχετικό σενάριο μπορεί να φάνηκε στον Herzog σχετικά βαρετό και έτσι του δίνει και καταλαβαίνει. Ξεκινά να δίνει έμφαση στα ιγκουάνα και τους κροκοδείλους, σε πλάνα που και καλά απηχούν το εσωτερικό μπέρδεμα- δες μαστούρωμα- του Nicolas Gage. Ένα υπόγειο χιούμορ αρχίζει να διαπερνά τις σκηνές, κι αν έχεις πιεί δυο-τρία ουίσκι αρχίζεις να περνάς καλά παρά τις σεναριακές μπαλαφάρες. Μάλιστα η top σκηνή είναι όταν σε προσωπικές στιγμές του Nicolas Gage με την Eva Mendes, ο πρώτος ανακαλύπτει ένα κουταλάκι στην παιδική αποθήκη του πατρικού του σπιτιού και η αγαπημένη του λέει ότι… είναι όμορφος σαν κι αυτό το κουτάλι. Παρά το συνεχές κατρακύλισμα και την παλίρροια του Gage η ταινία είναι αρκούντως διασκεδαστική, αλλά πέρα αυτού ουδέν νεώτερον από το ανατολικό μέτωπο της Τέχνης. Εκτός κι αν μπορεί να χαρεί ο θεατής που ο γέρο-Herzog βγάζει λεφτά κάνοντας πλάκα με τα λεφτά-έστω και με τις σχετικές περικοπές-του Hollywood.