Στο Βαλς με τον Μπασίρ του ισραηλινού Αρί Φόλμαν, που είχε βγει στους κινηματογράφους πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, ένας άντρας, ο οποίος ήταν σκηνοθέτης, συνομιλώντας με έναν φίλο, του εκμυστηρεύεται, πως κάθε βράδυ στο όνειρο του, τον κυνηγούν 26 σκυλιά. Το όνειρο του, λίγο συνειδητά λίγο ασυνείδητα, γνωρίζει πως συνδέεται με τους συγκεκριμένους μήνες θητείας του στον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου, στις αρχές του 1980. Μόνο που ο σκηνοθέτης, δε θυμάται τίποτα από τον πόλεμο στον οποίο συμμετείχε και έτσι αρχίζει ένα αγωνιώδες ταξίδι αυτογνωσίας και ξεκαθαρίσματος προσωπικών λογαριασμών κατά τη διάρκεια της ταινίας. Αναλόγως πολλοί από εμάς αμυδρά θυμόμαστε τον περσινό πόλεμο στη Γάζα, που ξεκίνησε σχεδόν τέτοιες μέρες και μαύρισε τον ερχομό του 2009. Ο πόλεμος όμως δεν έληξε όταν σταμάτησαν οι εχθροπραξίες. Ο εποικισμός της Δυτικής Όχθης συνεχίστηκε, ενώ συνολικά ο διωγμός των Παλαιστινίων από την ιστορική Παλαιστίνη, προχωρά σταθερά από το 1948 με μικρά ή μεγάλα βήματα, και ο καθένας, πέρα από τους άμεσα εμπλεκόμενους, ζει τη ζωή του. Για αυτό έχει τη σημασία του ότι σήμερα, 28 Δεκεμβρίου 2009, ξεκινά από το Κάιρο η διεθνής αποστολή αλληλεγγύης στη Γάζα, Gaza Freedom March, με συμμετοχή 1300 διεθνών ακτιβιστών από 42 χώρες, συμπεριλαμβανομένων και 32 από την Ελλάδα, με κεντρικό σύνθημα «Λύστε την Πολιορκία της Γάζας - Σταματήστε τη Γενοκτονία - Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Δεν πρέπει να είμαστε σκεπτικιστές και να θεωρούμε τέτοιες πρωτοβουλίες επαναστατική γυμναστική ή ξέπλυμα προσωπικών ενοχών γιατί, πέρα από το όποιο πρακτικό τους αποτέλεσμα, επιτελούν πάνω από όλα ένα έργο μνήμης. Άλλωστε η γνωστή ρήση του Μίλαν Κούντερα στις μέρες μας είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Ο αγώνας ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου