Κ.Β

Πριν από καιρό είχα παρακολουθήσει τον Κ.Β. των Στέρεο Νόβα στην εκπομπή της Εύης Κυριακοπούλου. Είχα ακούσει μόνο να μιλά αποσπασματικά στο ραδιόφωνο παλαιότερα, χωρίς παράλληλα να μπορώ να συνδυάσω στα λεγόμενα του τη φυσιογνωμία του και την ιδιαίτερη κινησιολογία του, όπως συνέβη στην εκπομπή της Κυριακοπούλου. Ίσως πάλι η ραδιοφωνική μου ανάμνηση να είναι ψευδής και να θυμάμαι τη φωνή του από τα τραγούδια κυρίως των Στέρεο Νόβα, που έχω ακούσει αναρίθμητες φορές. Σε εκείνη την εκπομπή επίσης, έδωσε ένα αχνό περίγραμμα του εαυτού του, παραμένοντας παράλληλα ερμητικά κλειστός, ίσως γιατί η έκθεση στην τηλεόραση για άτομα της ιδιοσυστασίας του είναι πάντα αρκούντως βίαιη και σε καμία περίπτωση γνήσια εξομολογητική. Έγινε πολλή κουβέντα για τη μουσική και κυρίως για τη μουσική του και τι σημαίνει για αυτόν- από πού έρχεται, που πάει- αν όμως μπορούσε ο ίδιος να παίξει εκείνη τη στιγμή ένα κομμάτι του, σίγουρα θα ακούγαμε αυτό που Είναι και πώς Έχειν εντός του τη μουσική και όχι σεμνές φλυαρίες. Μίλησε για αγάπη, πιστεύει στον Θεό. Είχε ασχοληθεί αρχικά με τα εικαστικά σπουδάζοντας σχετικώς στην Αυστραλία. Ήξερε κιθάρα, δεν είχε άκρες στα εικαστικά, είχε και δυο φίλους, έγιναν και οι Στέρεο Νόβα και διέγραψαν τη τροχιά τους. Είχε και έναν τρίτο φίλο, το Δημήτρη Παπαιωάννου και με το ΔΥΟ έγιναν περισσότερα. Θέλει να πετά τα περιττά, ασκείται στην απλότητα. Τα τραγούδια του όμως δεν θέλει να είναι τόσο απλά που να βρίσκουν το στόχο τους με την πρώτη ακρόαση. Αλλάζει συχνά το πρόσωπο του αφήνει μούσι, πειράζει τα μαλλιά, δεν θέλει να τον αναγνωρίζουν. Θα μπορούσε να γράψει εύκολα σουξέ και την ίδια στιγμή δεν μπορεί να γράψει ένα σημερινό λαϊκό τραγούδι. Από όλες τις κουβέντες του, κράτησα ότι αναγνώρισε ότι δεν έχει κανένα μεγάλο ταλέντο στη μουσική πολύ περισσότερο στα εικαστικά αλλά ότι έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται το τι γίνεται γύρω του. Μπορεί δηλαδή να εκβαθύνει σε πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα. Έτσι ενώ ο ίδιος αναγνώρισε τη δυσκολία να εκφρασθεί ορθά με την ομιλία του, έχει κερδίσει την ουσιαστική Έκφραση του με το άρρητο της Μουσικής και το διηνεκές της Ποίησης και τα όποια κενά της ομιλίας του εκλαμβάνονται ως ιδιαιτερότητα του καλλιτέχνη. Όλες οι κουβέντες του ήταν χωρίς εικόνες, ενώ σε όσα τραγούδια του υπάρχουν στίχοι, οι στίχοι είναι γεμάτοι από δυνατές εικόνες. Μόνο όταν περιέγραψε τη στιγμή που γράφει ήταν εικονοκλαστικός. Γράφει μόνο όταν σαν αεροπόρος βλέπει την προηγούμενη ψυχολογική του κατάσταση καταλαγιασμένη από ψηλά. Και βέβαια στο τέλος στη χαζή ερώτηση τι μουσική υπόκρουση θα ήθελε για τη μέχρι τώρα ζωή του απάντησε κοφτά, καμία.

http://www.youtube.com/watch?v=dgifjBHUEwc